Öfkem benim kendime. Dostum , sırdaşım var sanmıştım. Meğer yalnızmışım. Kasım da yağmurlu bir gece, Toprak kokusu açık pencereden süzülüyor odaya. Yunus’a ineyim, Sahile kadar ıslanmak düşüncesi kapladı birden benliğimi. Avazım çıktığı kadar bağırmak istedim. İçimdeki zehri akıtmak, Sonra vazgeçtim….